شمال نیوز: یکی از زشت ترین پدیده های اجتماعی، انحصارگرایی، تمامیت خواهی و گاهی ادعاهای دروغین و احساس مالکیت کاذب نسبت به مقدس ترین واژه ها و واقعیت های اجتماعی از سوی افراد، احزاب، جناح ها و طیف های خاص در جامعه و متهم کردن دیگران به قرارگرفتن در جبهه مقابل است که متأسفانه گاهی و مخصوصاً در سالهای منتهی به انتخابات و برای رسیدن به اهداف مقطعی و مشخصاً دستیابی هر چه بیشتر به قدرت، با استفاده ابزاری از مقدسات، معتقدات و یا اعتبارها، آنچنان پرچم انحصارطلبی به اهتزاز درمی آید که هم خودشان حقانیت خودشان را باور کرده و هم این باور را ذرّه ذرّه به افکار عمومی نیز القاء می کنند!

به مناسبت فرارسیدن "12 فروردین، روز جمهوری اسلامی" که مولود رأی 98/2 درصدی مردم ما در اوج فضاسازی های خیابانی و شورانگیزی های انقلابی است، بطور مثال می توان به مصادره ی واژه های "آزادی، دموکراسی، لیبرالیسم و ... " توسط غربی ها، واژه های "خلق، مردم، رفیق و ..." توسط کمونیست ها، واژه های "مجاهد، جامعه بی طبقه ی توحیدی، مبارزه با امپریالیسم امریکا و ...." توسط منافقین و واژه های "عدالت خواهی، استقلال جویی، مبارزه گری و ..." توسط سایر طیف های فعال جامعه جهانی اشاره کرد که عملاً برای دیگران تابلوی "ورود ممنوع" نصب کرده و مانع از حضور دیگران در حوزه های این واژه های مصادره شده می شدند و در ادامه نیز تعریف دلخواه خود را بر این واژه ها تحمیل کرده و افکار عمومی را فریب می دادند!

یادم می آید که با شروع انقلاب اسلامی به رهبری امام راحل، منافقین و کمونیست ها و لیبرالها، با موج سواری در فضای فکری جهانی مبنی بر اینکه "دین افیون توده هاست"، امام راحل، روحانیت و حتی اسلام را متهم به ارتجاع گرایی نموده و استفاده از واژه "انقلاب" و "قدرت ایجاد خیزش اجتماعی در جامعه" را مختص خود دانسته و نمی خواستند، نهضتی با نام و عنوان "اسلام" را در گردونه و چرخه انقلاب های جهان امروز راه دهند و این ادعا را برای مسلمانان و رهبران دینی، لقمه ای بزرگ می دانستند!

اما دیری نپائید که امام راحل، پدیدآورنده و رهبر انقلابی شد که بزرگترین انقلاب مردمی قرن، عمیق ترین متحول کننده تاریخ، تأثیرگذارترین پدیده ی جهان و پرقابلیت ترین نهضت اجتماعی معاصر لقب گرفت و نه تنها خود را ثابت کرد، بلکه افکار لائیک و سکولار جهانی را دچار جدی ترین چالش فکری نموده و نهایتاً آنها را به موزه های تاریخی تبعید کرد و امروز، در وادی سیاست جهانی نیز حرف اول را می زند و عملاً پوچی ادعاها و برخوردهای انحصارطلبانه و تمامیت خواهانه مخالفان بر همگان ثابت شد!

این برخورد انحصارطلبانه و استفاده ابزاری از هنجارها و ارزشها در روزهای آغازین پیروزی انقلاب اسلامی نیز اوجی دوباره گرفت و باز هم مدعیان دروغین مذکور با طیفی گسترده تر به میدان داری پرداخته تا القاء کنند که "جمهوری اسلامی"، نامأنوس ترین ترکیب ممکن و حتی بزرگترین دروغ تاریخ است و جمهوریت با اسلامیت، نسبتی نداشته و نمی توان نظامی تلفیقی از دین و دمکراسی داشت و اصرار داشتند که این دو واژه در قالب جمهوری اسلامی قابل جمع نیستند و یکی دیگری را نقض می کند!

اما با اصرار امام و پشتوانه آرای 98/2 درصدی مردم نظام جمهوری اسلامی بنیانگذاری شد و علیرغم شکل گیری و راه اندازی گسترده ترین توطئه ها و کارشکنی های استکباری و صهیونیستی، با کارکردی استثنایی در ابعاد مختلف مدیریت جامعه اعم از اقتصادی، سیاسی، اجتماعی، فرهنگی، نظامی و غیره، در عمل و به استناد قریب به چهار دهه عمر پربرکت و روابط صادقانه و فداکارانه متقابل بین آحاد مردم و نظام ثابت شد که مردمسالاری دینی، کامل ترین شکل و صادقانه ترین نوع نظام سیاسی مبتنی بر دمکراسی در جهان از آغاز پیدایش تا اکنون است.

با گذر سریع از آنچه که در سالهای پس از پیروزی انقلاب اسلامی گذشت باید متذکر شد که این پدیده، در داخل جریانات خودی نیز شکل گرفته و حتی توسعه یافت و امروز ما شاهدیم که عده ای پرچمدار واژه ی اصلاحات شده و مخالفان خود را محافظه کار و دارای تفکر غیرانقلابی و حتی مخالف امام راحل می دانند و عده ای دیگر پرجمدار واژه ی اصولگرایی شده و مخالفان خود را مخالفان اصول و ارزش های انقلاب و آرمان های ولایی نظام دانسته و حتی معتقدند که همه ی آنها از جریانات خودی به جریانات غیرخودی تغییر موضع داده و سقوط کرده اند و علاوه بر این دو جریان، جریان سومی هم شکل گرفته و طی آن عده ای هم پرچمدار واژه ی اعتدال گرایی شده و فقط عده ی معدودی از دو طرف را خودی دانسته و بر این اعتقادند که دیگران یا دچار افراط گرایی و یا تفریط گرایی شده در شرایط مطلوب بکارگیری برای خدمت به مردم قرار ندارند و بر نام آنها قلم قرمز می کشند!

در این میان گوش مردم ما با تقسیم بندی های شکننده ای مثل جریانات رادیکال و لیبرال، طیف های انقلابی و سازشکار، جناح های چپ و راست، نیروهای خط امامی و غیرخط امامی، ولایی و غیرولایی و دهها عنوان مشابه دیگر کاملاً آشناست و علیرغم ارائه دکترین "منشور برداری" توسط امام راحل و نیز تحلیل قاطع مقام معظم رهبری مبنی بر عدم اعتقاد به تقسیم بندی های چپ و راست و ارائه دکترین "نیروهای ارزشی و غیرارزشی" که بر محوریت اعتقادات و التزامات دینی و انقلابی تأکید می کرد، باز هم شاهد ادامه یافتن همین نوع رفتارهای مصادره گرانه توسط طیف های عمدتاً قدرت طلب جامعه بوده و هستیم که متأسفانه پس از یک دوره ی کوتاهی، ماهیت بسیاری از آنها یکی پس از دیگری افشاء شده و غالباً ثابت می شود که تندروها، ریگی به کفش دارند و اما کسانی که نسبت به انقلاب، دارای عواطف مادری اند، هرگز به قلع و قمع گسترده ی نیروهای ارزشی یعنی همان ریزش حداکثری و رویش حداقلی نپرداخته و برعکس عمل می کنند و همواره در موضع جاذبه حداکثری و دافعه حداقلی اند تا عملاً نظام مقدس جمهوری اسلامی، همواره در مدار رویش حداکثری باقی بماند.

جالب اینجاست که ریشه یابی اختلافات گذشته، ما را عمدتاً به سلسله انتخابات گذشته می رساند و مستنداً به وضوح درمی یابیم که فقدان فرهنگ مناسب در پذیرش تبعات مردمسالاری و پرداخت تاوان ناکامی آن که لازمه اش برخورداری کافی از ظرفیت سیاسی و فرهنگی در شکست ها و پیروزی ها و یا همان داشتن آستانه تحمل بالاست، اصلی ترین عامل استمرار مقابله های انتخاباتی ستادها و جناح ها پس از برگزاری هر انتخابات است!

تقابل های ستادی، جناحی، حزبی، پارلمانی، مطبوعاتی، رسانه ای، تریبونی، محفلی و باندی طرفین رقابت های انتخاباتی گاهی به قله هایی می رسند که همواره احتمال سقوط آزاد ارزش ها و آرمانهای نظام از آن متصور می شود و طی آن دود آتش اختلافات جناح ها مستقیماً به چشم مردمی می رود که پس از انتخابات هیچ مشکلی با نفر و یا طیف پیروز نداشته و مصرّانه منتظرند تا برندگان انتخاباتی، آستین بالا زده و برای حل مشکلات معیشتی و فرهنگی و سیاسی جامعه و مردم کمر همت ببندند و به تحقق وعده ها و شعارهای زیبا و پرطمطراقی بپردازند که در قالب ها و قاب های زیبا در ایام انتخابات ارائه می کردند!

علیهذا مشکل اصلی ما بیش از آنکه با طیف های رسمی در جریانات خودی باشد، عمدتاً متوجه ی انحصارطلبانی است که با انگیزه ی قدرت طلبی، مدارا با منتقدان را کنار نهاده و با استفاده ابزاری از از ارزشها و سایر مصادیق هنجاری، عده ی گسترده ای را در زیر چرخ خودروهای سنگین خود، قربانی تهمت های ناروا کرده و به آنها انگ های مختلف از جمله انگ ضد امام، ضد ولایت فقیه، ضد دفاع مقدس، ضد ارزش ها، مخالف آزادی، مخالف جمهوریت، مخالف دمکراسی، مخالف حجاب، مخالف امر به معروف و نهی از منکر، مخالف جامعه ی جهانی، مخالف بهبود روابط دیپلماتیک، مخالف نوگرایی، مخالف جامعه مدنی و مخالف .... چسبانده و به راحتی آنها را بی اعتبار کرده و سکّه آنها را از رونق می اندازند و در مقابل خود را حتی با نقض آشکار منشور برادری امام راحل و وحدت گرایی مقام معظم رهبری، خط امامی و یا ولایتمدار معرفی می کنند!

همه ی اینها در شرایطی است که همه می دانیم اسلام، قرآن، نظام، امام، ولایت مطلقه فقیه و مقام معظم رهبری، قانون اساسی، دفاع مقدس، آزادی، استقلال، عدالت، نجابت، حجاب، عفاف و سایر عناوین ارزشی، انحصاربردار نبوده و همگانی اند و به استناد تأکیدات مقام معظم رهبری، نمی توان آنها را به نفع جناحی خاص مصادره کرده و سایر مؤمنان را از این گردونه بیرون دانست، اگر چه به تعبیر معظم له می توان افراد را داری نقص دید، همانگونه که همه ی ما دارای نقائص آشکار و پنهانیم !

مع الوصف نظر به اینکه در ماه اسفند سال جاری، شاهد برگزاری دو انتخابات مهم و سرنوشت ساز اجتماعی در کشور خویشیم و طی آن نمایندگان مردم در دو مجلس تعیین کننده یعنی مجلس خبرگان رهبری و مجلس شورای اسلامی تعیین می شوند و طبعاً ماهیت شکل گیری این دو مجلس، تأثیرگذاری مستقیمی در شکل گیری ماهیت نظام داشته و دارد، قطعاً در ماههای پیش رو باید منتظر سخت ترین و شکننده ترین نوع رقابت های انتخاباتی در کشور باشیم و چون نظام ما هنوز زخم اختلافات ناشی از فتنه انتخاباتی سال 88 را در بدنه و پیکره خود حس کرده و در بسیاری از بخش ها به یادگار دارد، طبیعی است که مصرّانه به فکر گسترش سیاست های پیشگیرانه و بهداشتی برای جلوگیری از شکل گیری و توسعه یابندگی اختلافات انتخاباتی باشد!

از این رو رهبر معظم انقلاب که از نزدیک ناظر جریانات بالادستی و پایین دستی در عرصه های مختلف می باشند و به عینه می نگرند که جامعه هنوز نتوانسته از چنبره ی اختلافات انتخابات ریاست جمهوری سال 92 بطور کامل بیرون آمده و رهایی یابد، فلذا مبتنی بر همان ذکاوت سیاسی و بصیرت دینی مورد تأکید خویش، در نامگذاری سال شمسی 1394 چشم اندازی وحدت بخش را مورد نظر قرار داده و با دو گرایش پایین کشیدن التهابات انتخاباتی گذشته و هموار کردن راه خدمت و کار و تلاش برای خط مقدم نشینان قوه مجریه و نیز جلوگیری از افزایش التهابات انتخاباتی اسفنده ماه، امسال را سال همدلی و همزبانی دولت و ملت نامگذاری کرده اند تا عملاً مانع از شلیک های سهمگین و مرگبار انتخاباتی جناحها به افکار عمومی و نیز به دولتی شود که هنوز در نیمه راه اعتماد و فرصتی است که از مردم گرفته است!

کسی تردید ندارد که نگرانی اصلی رهبری معظم انقلاب، سنخیتی با کامیابی ها و ناکامی های انتخاباتی جناح ها نداشته و ندارد و منظر نظر معظم له قطعاً به مصالح عالیه نظام و منافع غالب مردمی برمی گردد که مطمئن ترین و ماندگارترین پشتوانه های حمایتی نظام به استناد حضور در فراخوان های عمومی مخصوصاً در مشارکت های انتخاباتی و نیز راهپیمایی های سالانه 22 بهمن و تجلیات دیگر مثل راهپیمایی اربعین، استقبال از مقامات نظام و سایر مظاهر حضور در صحنه اند!

بالاخره باید پذیرفت که عملکرد تیم اجرایی، تعیین کننده ی میزان رضایت مردم از نظام و بالطبع میزان مشروعیت نظام است و رهبری معظم انقلاب در آستانه ورود دولت به سومین سال انتخاب در یک فرصت چهارساله نمی توانند شاهد تأخیر بیش از حد در تحقق مطالبات اجرایی مردم باشند و از طرفی ایشان بر این اعتقادند که وحدت، عنصر قدرت و افزایش اعتماد به نفس کسانی است که در مسئولیت های سنگین منتظر یاری دیگران مخصوصاً مردم و سایر توانمندان جامعه مثل نمایندگان مجلس، سرمایه گذاران اقتصادی، سردمداران رسانه ها، صاحبان تریبون، ائمه جمعه و دیگر اثرگذاران جامعه اند و بی تردید، ناکامی دولتمردان در عرصه های مختلف از جمله در وادی اقتصاد و دیپلماسی، ذائقه عمومی جامعه و مردم را نیز تلخ می کند که این اصلاً به مصلحت نظام نیست!

افزودن واژه همزبانی به همدلی، دقیقاً متذکر ضرورت آشکاری است که متأسفانه علیرغم حس مثبت همه ی طیف های خودی به نظام و جامعه، بخاطر استخدام واژه های تلخ و گزنده در گفتارها و نوشتارها که گاهی به تخریب هم منجر می شود، فضای همکاری صمیمانه را از بین برده و موضع گیری های احساسی جایگزین همراهی های استراتژیک می شوند!

بی تفاوتی ناظران قانونی و بی خیال کردن مردم نسبت به پدیده ها و اتفاقات سرنوشت ساز که منجر به کاهش احساس مسئولیت مردم در جامعه شود و نیز غلیظ کردن بیش از حد انتقادات موسوم به دلواپسی که بوی تخریب از آنها به مشام برسد، دو آفت مرگباری است که در سخنرانی نوروزی رهبری معظم انقلاب، بشدت نفی شده اند و دعوت به همدلی و همزبانی، نافی انجام انتقادهای منطقی نسبت به عملکردهای قوای سه گانه و سایر نهادهای جامعه نیست، بلکه به معنای رعایت اصول و جوانب منطقی و پرهیز از سنگ اندازی و کارشکنی و نیز رعایت حرمت منتقدان دلسوز و دارای راهکار است!

یادمان باشد که نباید مالکانه رفتار کنیم، بلکه خوذ را باید تحت مالکیت خدا، اسلام، انقلاب اسلامی و سایر ارزش های دینی بپنداریم و مبادا با بیگانه پنداری زودهنگام دیگران، خط خود را از ولایت جدا کرده و بیشتر از آنکه با نظام هماهنگ باشیم، مرام و منش تفرقه افکنانه ی بیگانگان را در پیش بگیریم!

به هر حال انتخابات مجلسین در پیش روی ماست و ما خواسته یا ناخواسته در سراشیبی رقابت ها، مستعد لیزخوردن و کانالیزه شدن در مسیر فضاسازی های کاذب و غیرکاذب تبلیغات انتخاباتی خواهیم بود و در این میان مهارت های جناح های سیاسی در جامعه قطعاً با دسیسه های رسانه های ماهواره ای، اجتماعی و نرم افزاری در هم خواهد آمیخت تا یکبار دیگر به نام رقابت های انتخاباتی، اختلافات سیاسی در جامعه ما کلید بخورد و یقیناً بزرگترین پروژه ی تفرقه انگیزانه، ایجاد شکاف بین ملت و دولت مستقر به انگیزه ی بی پشتوانه سازی نظام است و تنها عاملی که اعتدال جامعه را حفظ و دسایس دشمنان را خنثی خواهد کرد، بصیرت همه جانبه ای است که طی سال های گذشته همواره مورد تأکید مقام معظم رهبری بوده و هست و شک نباید کرد که کلیدواژه ی آن همین همدلی و همزبانی دولت و ملت است!

در پایان از همه ی خودی های نظام انتظار می رود که با پرهیز از استفاده ی ابزاری از مصادیق ارزشی و هنجاری و بطور مثال انحصاری دانستن امام یا ولایت مطلقه فقیه به خویش، از همین روزها که تحرکات غیررسمی نامزدهای انتخاباتی در حال اوج گیری و هدف گذاری های جناحی نیز در مرحله شکل گیری است و از طرفی، هم طیف های سیاسی منتسب به دولت و هم سایر طیف های سیاسی جامعه که در ادوار گذشته، قدرت و استقرار بر کرسی های مدیریت جامعه را تجربه کرده اند، برای کامل کردن حلقه های اقتدار و یا از دست ندادن موقعیت های موجود، بطور جدی وارد صحنه شده اند، رهنمودهای نوروزی رهبری معظم انقلاب را نصب العین قرار داده و کاری نکنند و حرفی نزنند که ناقض همدلی ها و همزبانی هایی باشد که استراتژی نظام برای گسترش روابط فی مابینی دولت و ملت محسوب می شود.

صادقعلی رنجبر-عضو هیئت علمی دانشگاه